پارسایی گفت : (( خدایا . از من مبر ! )) خداوند پاسخ داد :

(( کی پیوسته بودم به تو  که اکنون ببرم از تو !؟

کی بریده بودم از تو که اکنون بپیوندم به تو

بیا بیم وصال با توست / وصالم کی میسر تواند شد تو را

نه اتصالی هست بین ما نه انفصالی ، نه قربی ، نه بعدی .

نه ایمنی هست این جا و نه ناامنی .

نه جای گفتار هست اینجا و نه جای خاموشی .

نه رسیدنی در کار است  و نه بازگشتی.

نه جایی برای فکر هست و نه جایی برای وهم.

نه مکانی هست که فکر در آن فرود آید

و نه زمانی هست که وهم بدان تواند رسید .

به دست علما جز حرف ، و به دست فقها جز جست و جو

چیزی نیست

اگر به کعبه روی ، جز سنگ نمی یابی

اگر به مسجد در آیی ، جز دیوار نمی بینی

اگر به عالم صورت ها نگری جز مصیبت نیست .

اگر به عالم بالا نگری ، جز حیرت نیست .

توحید موحدان آرایش است و الحاد ملحدان ، آلایش .

نه از موسی سودی رسد به من و نه از فرعون زیانی .

اگر بیایی شادمانه با مایی ؛ دربانی نیست .

اگر نیایی غمگینانه در مایی ؛ پاسبانی نیست ))